IK – W tym roku mam dziewiarską wizję

Ten teks powstał jako wpis na stronę IK, ale ponieważ dotyczy robótek, włóczek i pomysłów na projekty wykorzystujące resztki, pojawi się „gościnnie” także tutaj.

******************

Skończyłam skarpetki, które były gwiazdami jednego z poprzednich wpisów (zaglądamy i podziwiamy tutaj). Przy okazji doniosę na siebie, że z dwóch przygotowanych motków wyszły dwie pary, ale o szczegółach i rozmyślaniach w trakcie robienia powstanie pewnie osobny tekst, więc „o tem potem”, ale dzisiaj o resztkach.

Trochę samo to wyszło, nie usiadałam i nie zaczęłam się kilka miesięcy temu zastanawiać, jakież to motto wykombinować sobie na dziewiarski rok pański 2022, ale okazało się, że mam potężne parcie na pozbywanie się resztek i – co może ważniejsze – nietworzenie nowych. Co to oznacza w praktyce?

Przede wszystkim to, że większość projektów powstaje z zapasów i to czasami z takich w wersji mini, czyli mam dziesięć moteczków wielkości mandarynki i za punkt honoru uznaję wymyślenie takiej robótki, żeby tę drobnicę wykorzystać. Najlepiej sprawdzają się do tego mozaikowe chusty, żakardowe czapki, kolorowe skarpetki i wariackie opaski na głowę – ten ostatni pomysł genialnie działa nawet przy motkach w wersji mikro, co zostanie udowodnione.

Druga kwestia, to świadome rzucanie się na resztki „na świeżo”, kiedy zostaną po jakimś, właśnie skończonym, większym projekcie. Nie odkładam ich „na potem”, bo zazwyczaj owo „potem” oddala się o lata świetlne i mogę do takich pozostałości wrócić po dekadzie (tak, moja włóczkowa historia zna takie przypadki!) i nawet zdążyć zapomnieć, po czym mi te motki zostały.

W tym roku działa to zatem tak, że jeśli mam resztki, to próbuję je od razu kreatywne wykorzystać i zmienić ich „stan skupienia” z zajmujących miejsce zapasów na dzieła użytkowe, przy okazji często dokładając dodatkowo jakieś motki, które już mam w szafie i one leżą, czekają i oto nadchodzi ten wielki moment, kiedy je wyciągam, mieszam, łączę i raduje się moja dziewiarska dusza.

Wracamy do skarpetek. Zostały mi po nich resztki w wersji mikro – troszkę tęczowego melanżu, już tylko w kolorach zachodzącego słońca, czyli starego różu i pastelowych pudrowych fioletów z Gusto Echoes oraz jeszcze mniej granatowego z Gusto Core, dosłownie kilkanaście metrów każdego. Mogłam odłożyć do pudła? Mogłam. Ale nie! Od razu podreptałam do szafy z włóczkami, wygrzebałam neutralne ecru Norda z zapasów o podobnej grubości i doszłam do wniosku, że nie ma porzucania na świętego nigdy, lepiej to od ręki wykorzystać.

Powstaje żakardowa opaska, dwuwarstwowa (a może się nawet okazać, że dwie, bo coś czuję, że te resztki będą doskonałym przykładem na działanie Prawa Niekończących Się Motków, niby jest tego tylko troszkę, ale jak już dziergasz, to motek nie maleje zbyt szybko i robisz, i robisz).

Co ciekawe, wybrałam do tej opaski bardzo ozdobny żakardowy wzór, kwiatowo-geometryczny… A co widzicie na zdjęciu? Prosty żakard, bo jakoś tak spodobały mi się pierwsze dwa okrążenia z tego wzoru, że doszłam do wniosku, że kwiatki won! Będzie nieoczywista krateczka w zygzak. Że za proste? A kto mi zabroni iść w prostotę? Nikt! Poza tym ten melanż na tle ecru jest tak słodki, że nawet paski by się obroniły, gdyby ktoś chciał. Granatowy pojawi się na drugiej stronie opaski i pewnie już w jakimś nieco bardziej ekstraordynaryjnym wzorze… a może wcale nie, jeszcze nie wiem, lecę na żywioł.

A jak Wasze podejście do resztek? Odkładacie i nie bardzo macie na nie pomysły? Zbieracie na duże, szalone projekty? Czy może stawiacie sobie za punkt honoru wykorzystanie ich od ręki i nietworzenie chaotycznych zapasów?

Wasza Aga M. – Intensywnie Kreatywna